ปัญหาที่ ๖ ผีมีหรือไม่ (เวทคูปัญหา)

      พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า “ดูก่อนพระนาคเสน เจตภูตมีอยู่หรือเธอ”

      พระนาคเสนทูลตอบว่า “ขอถวายพระพร ถ้าว่าโดยปรมัตถ์ (ความจริงอันเป็นที่สุด (Ultimate truth))แล้ว ก็ไม่มี”

      ม: จริง

จบเวทคูปัญหา

ปัญหาที่ ๗ คนตายจะมีส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายนี้ไปโลกหน้าหรือไม่ (สังกมนปัญหา)

      พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า “ดูก่อนพระนาคเสน คนตายมีส่วนใดส่วนหนึ่งซึ่งออกจากกายนี้ไปเป็นร่างกายอื่นบ้างหรือไม่”

      พระนาคเสนทูลตอบว่า “ขอถวายพระพร ไม่มี”

      ม: “ถ้าเช่นนั้น คนก็หนีบาปกรรมพ้นละสิเธอ”

      น: “ถ้าว่าไม่เกิดต่อไปอีก ก็หนีพ้น, แต่ถ้ายังต้องไปเกิดอีก ก็หนีไม่พ้น”

      ม: “เธอจงหาตัวอย่างมาเปรียบให้ฟัง”

      น: “คนลักมะม่วง เมื่อมีผู้นำคดีไปถึงศาล จำเลยแก้ว่ามะม่วงต้นนั้นโจทก์มิได้ปลูกไว้ ต้นมะม่วงที่เขาลักผลไปนั้นเป็นของคนอื่นปลูกไว้ก่อน, ขอถวายพระพร เมื่อจำเลยแก้เช่นนั้นจะพ้นโทษหรือไม่”

      ม: “ไม่พ้นสิเธอ”

      น: “ขอถวายพระพร ก็จำเลยมิได้ลักมะม่วงของโจทก์เหตุไรจึงไม่พ้นเล่า”

      ม: “เหตุที่ไม่พ้น ก็เพราะจำเลยเอาผลมะม่วงนั้นมาด้วยอาการลักขโมย ถึงหากว่าผลมะม่วงนั้นจะเป็นของอีกคนหนึ่งปลูกไว้ ศาลก็ลงโทษจำเลยได้ด้วยเหตุที่จำเลยมีเจตนาทุจริต”

      น: “นั่นแลฉันใด นี่ก็ฉันนั้น คนตายแม้จะทอดทิ้งร่างกายทุก ๆ ส่วนไว้ ไปเกิดเป็นร่างกายอื่นอีกต่างหากก็จริง แต่ถึงเช่นนั้นก็หนีบาปกรรมที่ตัวทำไว้ในชาตินี้ไม่พ้น เพราะว่าคนย่อมมีแต่บุญบาปเท่านั้นซึ่งตามไปในชาติหน้า”

      ม: “เธอว่านี้ชอบแล้ว”

จบสังกมนปัญหา