ปัญหาที่ ๖ นางอมราไม่ประพฤติมิจฉาจาร (อมราเทวีปัญหา)

      พระเจ้ามิลินท์ตรัสถามว่า “ดูก่อนพระนาคเสน คำที่ว่าสตรีเมื่อได้ขณะได้ที่ลับได้ชายผู้ประโลม ที่สุดคนเปลี้ยย่อมกระทำมิจฉาจาร นั้นมีกล่าวไว้จริงหรือ”

      พระนาคเสนทูลตอบว่า “ขอถวายพระพร จริง”

      ม: “ก็ถ้าอย่างนั้น นางอมราผู้เป็นภรรยาพระมโหสถครั้งเมื่อสามีนำไปฝากไว้บ้านอื่น และเมื่อคราวอยู่ในที่ลับ ทั้งมีชายมาประโลมด้วยทรัพย์พันกหาปณะไฉนจึงปรากฏว่านาง มิได้กระทำมิจฉาจารเล่า”

      น: “ขอถวายพระพร เหตุว่านางอมรานั้นกลัวคำครหากลัวภัยในนรก กลัวผลเผ็ดร้อนแห่งบาปกรรม ทั้งยังรักยังเคารพพระมโหสถผู้สามีอยู่

      ก็เมื่อนางยังมีความละอายความเกรงกลัวต่อบาปแนบอยู่ในใจเสมอเช่นนี้ จะจัดว่านางได้ขณะอย่างไร ถึงที่ลับก็จัดว่านางไม่ได้ เพราะนางเห็นว่าเมื่อมนุษย์ไม่เห็น อมนุษย์หรือเทวดา หรือบัณฑิตผู้รู้จิตผู้อื่นก็ย่อมรู้ย่อมเห็น แม้ชายผู้ประโลมนางก็ไม่ได้เช่นเดียวกัน เพราะว่านิสัยของนางจะต้องหาชายที่

ประกอบไปด้วยคุณสมบัติอย่างพระมโหสถ

      ขอถวายพระพร พระมโหสถนั้นทรงมีคุณสมบัติถึง ๒๘ ประการ คือ

๑) เป็นคนกล้า

๒) มีความละอายต่อบาป

๓) มีความกลัวต่อบาป

๔) มีญาติ

๕) ถึงพร้อมด้วยมิตร

๖) อดทน

๗) มีศีล

๘) กล่าวคำจริง

๙) มีกายใจสะอาด

๑๐) ไม่โกรธง่าย

๑๑) ไม่มีมานะเย่อหยิ่ง

๑๒) ไม่มีความริษยา

๑๓) มีความเพียร

๑๔) เป็นคนก่อสร้างบารมี

๑๕) เป็นคนชอบการสงเคราะห์

๑๖) ชอบให้ทาน

๑๗) พูดอ่อนหวาน

๑๘) ประพฤติยำเกรง

๑๙) อ่อนโยน

๒๐) ไม่โอ้อวด

๒๑)ไม่มีมายา

๒๒) ฉลาด

๒๓) มีเกียรติคุณดีงาม

๒๔) มีความรู้

๒๕) มีเมตตากรุณาจิต

๒๖)ชนทั้งหลายย่อมปรารถนา

๒๗) มีทรัพย์

๒๘) มียศ

      ขอถวายพระพร ก็เมื่อนางอมราไม่ได้ทั้งขณะที่ลับทั้งชายผู้ประโลมที่ต้องใจเช่นนี้แล้วไหนเลยนางจะกระทำมิจฉาจารได้เล่า”

      ม: “เข้าใจละ”

จบอมราเทวีปัญหา

ปัญหาที่ ๗ ความไม่หวาดกลัวของพระอรหันต์ (ขีณาสวอภายนปัญหา)

      พระเจ้ามิลนท์ตรัสถามว่า “ดูก่อนพระนาคเสน พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า

‘พระอรหันต์ ย่อมไม่มีความสะดุ้งหวาดกลัวอะไร’

ฉะนี้มิใช่หรือ”

      พระนาคเสนทูลตอบว่า “ขอถวายพระพร ตรัสดังนั้นจริง”

      ม: “ก็เหตุไร เมื่อพระอรหันต์ ๕๐๐ เห็นช้างนาลาคีรีซึ่งถูกมอมด้วยเหล้าวิ่งเข้ามาหาพระพุทธเจ้า จึงพากันทอดทิ้งพระพุทธองค์ไปเสียหมดเล่า

      ปรากฏว่า เหลือแต่พระอานนท์อยู่รูปเดียวเท่านั้น

(เรื่องนี้ปรากฏในจุลหํสชาดก (อสีตินิบาต) ว่าเมื่อช้างนาลาคิรีวิ่งตรงมายังพระพุทธเจ้า พระอสีติมหาสาวกมีพระสารีบุตร เป็นต้น ต่างกราบทูลพระพุทธเจ้าว่า ธรรมดากิจที่เกิดขึ้นแก่บิดาย่อมเป็นภาระ

ของบุตร ฉะนั้นข้าพระองค์จะขอทรมานช้างนาลาคิรีแทน แต่พระพุทธเจ้าตรัสห้ามเสีย

ลำดับนี้พระอานนท์ซึ่งยังเป็นเสขบุคคลอยู่ วิตกด้วยกลัวช้างจะมาขยี้พระพุทธเจ้า จึงออกไปยืนอยู่เบื้องพระพักตร์ ยอมสละชีวิตแทนถวาย ที่สุดพระพุทธเจ้าก็ให้พระอานนท์ถอยหลังมาเสีย)”

      น: “ขอถวายพระพร การที่พระอรหันต์ทั้งหลายหลีกไปเสีย ดังนั้น มิใช่เป็นด้วยท่านมีความสะดุ้งหรือหวาดกลัวช้างนาลาคิรี เป็นเพราะพระอรหันต์ท่านตัดเหตุปัจจัยแห่งความสะดุ้งหวาดกลัวได้เด็ดขาดแล้ว เปรียบเหมือนแผ่นดินแม้ใครจะขุด จะทำลาย ก็ไม่รู้สึกสะดุ้งหรือหวาดกลัวต่อการกระทำนั้น ๆ

      ฉะนั้น ขอถวายพระพร เหตุที่ทำให้พระอรหันต์ทั้งหลายหลีกไปเสียดังนั้นก็เพราะท่านเห็นว่า วันนี้พระอานนท์ จักมีโอกาสแสดงความภักดีในพระพุทธเจ้าให้ปรากฏแก่ประชาชนผู้มา

ประชุมพร้อมกันในที่นั้นแล้ว หมู่ชนจักได้ฟังพระธรรมเทศนา ได้บรรลุมรรคผลตามอุปนิสัยสามารถของตน ๆ”

      ม: “เธอฉลาดว่า”

                                    จบขีณาสวอภายนปัญหา

                                          สันถวปัญหาที่ ๘

      ปัญหานี้มีข้อความอย่างเดียวกันกับปัญหาที่ ๖  วรรคที่ ๔

                                                ปัญหาที่ ๙

      ปัญหานี้มีข้อความอย่างเดียวกันกับปัญหาที่ ๑๐ วรรคที่ ๔